BLOG

Συνεδρίες με ψυχολόγο, χρόνιος πόνος και στρες: Τι έχουμε μάθει από τις νευροεπιστήμες

Έχει βρεθεί πως εξειδικευμένη ψυχολογική θεραπεία για την αντιμετώπιση του πόνου ενισχύει τον νοητικό έλεγχο των ατόμων πάνω στον πόνο, μειώνοντας έτσι τις αρνητικές επιπτώσεις του χρόνιου πόνου ή του στρες (Veehof et al. 2016).

Σε συμπεριφορικό επίπεδο, αυτό σημαίνει πως οι συνεδρίες αυτές εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο του ατόμου στο να μειώσει την αντίληψη του για τον χρόνιο πόνο μέσω της αύξησης της προσπάθειας θετικής αντιμετώπισης του πόνου (λύσεις) και εν τέλει την απομάκρυνση της προσοχής του ατόμου αποκλειστικά στο χρόνιο πόνο (πρόβλημα). Για παράδειγμα, το άτομο μαθαίνει να προσέχει θετικά στοιχεία που υπάρχουν στη ζωή του και τα έχει παραμελήσει λόγω του πόνου, ή μαθαίνει να επικεντρώνεται στην εκτέλεση μικρών στόχων στην καθημερινότητά του παρόλο το φόβο του πόνου. Σε εγκεφαλικό επίπεδο, αυτό σημαίνει πως τα άτομα μαθαίνουν να εμπλέκουν περισσότερο τον προμετωπιαίου φλοιό στην καθημερινότητά τους. Ο προμετωπιαίος φλοιός σχετίζεται με την ικανότητα λήψης αποφάσεων, της ικανότητας επιλογής κλπ. Άρα παρατηρείται ενισχυμένος νοητικός έλεγχος του ατόμου σε σχέση με τον πόνο ή με άλλα λόγια, το άτομο μπορεί να αποφασίσει και να έχει έλεγχο του εαυτού του παρόλη την ύπαρξη πόνου (Grant et al. 2011).

Η μείωση του άγχους μέσω του mindfulness training και του διαλογισμού μπορεί να έχει θετικές επιδράσεις στο χρόνιο πόνο μέσω παρόμοιων νευροφυσιολογικών διεργασιών. Ο διαλογισμός μειώνει τον πόνο και μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της εμπειρίας του πόνου με τη μείωση των δυσπροσαρμοστικών γνωστικών διεργασιών που συχνά τα άτομα σε χρόνιο πόνο μπορεί να νιώθουν (ξεσπάσματα ή τάσεις αυτοκαταστροφής). Ο διαλογισμός προκαλεί αναλγησία και παρατηρείται αυξημένη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό περιοχή που όπως ειπώθηκε πιο πάνω εμπλέκεται στη «γνωστική ρύθμιση» του πόνου (Zeidan et al. 2011).

Η έρευνα, λοιπόν, της νευροαπεικόνισης σε αυτούς τους τομείς συνεχίζει. Μπορεί στο μέλλον να βοηθήσει στη βελτιστοποίηση ψυχολογικών (και ψυχοσωματικών) θεραπειών για άτομα με χρόνιο πόνο και στρες. Θα μπορούσε επίσης να παρέχει αντικειμενικούς βιοδείκτες χρόνιου πόνου στον εγκέφαλο και να καθοδηγεί τη θεραπεία για μία εξατομικευμένη διαχείριση πόνου.